Si Piki sa Ilalim ng Bilog na Buwan
Noong unang
panahon, masayang lumilipad sa ilalim ng init ng araw ang lahat ng mga paniki
kasama ang iba pang mga ibon.
Kilala ang mga
paniki sa kanilang pagiging kakaiba sa lahat. Kumpara sa mga ibon ay mayroon
silang mga tainga at wala naman silang mga tuka. Makikintab ang makakapal
nilang balahibong itim. Malapad ang kanilang mga pakpak at malakas ang kanilang
mga katawan. Maliksi rin silang lumipad at matalas naman sila kung mag-isip.
Sa lahat ng mga
paniki ay naiiba ang piking si Piki. Isinilang siyang magkadikit ang mga paa
kung kaya naman hirap siyang magbalanse sa tuwing dumadapo sa mga sanga ng
puno.
Bilang solusyon,
sinanay ni Piki ang sarili sa pagkapit sa sanga habang nakabitin ng pabaligtad.
Noong una ay
mabilis siyang mangawit at palagi siyang nahuhulog. Madalas na pagtawanan siya
ng mga kaibigang ibon pero hindi niya iyon pinansin. Ipinagpatuloy lang ni Piki
ang matiyagang pag-eensayo hanggang sa tuluyan na niyang makabisado ang
pagkapit sa sanga nang nakabaligtad.
Dahil doon ay mas
lalong lumakas at tumibay ang kanyang pangangatawan. Nagbunga ang lahat ng
kanyang paghihirap at pagsasakripisyo. Hindi naging hadlang ang kanyang
kapansanan upang maging kapaki-pakinabang sa kanilang komunidad.
Napatunayan niya
ito nang minsang namasyal siya sa gubat kasama ang mga kaibigan. Nadatnan nila
ang daan na may malaking batong harang. Kayang-kaya niya kasama ang kambal na
mayang sina Momong at Miming pati na si Bebang Bibe na lampasan ang malaking
bato. Ngunit hindi nila kayang iwan ang kaibigang si Tikoy Manok na hindi kayang
lumipad nang matagal sa ere dahil sa laki at bigat nito.
Kaya naman naglakas-loob
si Piki at sinubukang buhatin ang malaking batong harang. Laking-gulat ng mga
kaibigan niyang ibon nang makitang mabuhat nga niya ang bato. Walang kahirap-hirap
niyang inalis ito sa kanilang dadaanan. Manghang-mangha naman ang kanyang mga
kaibigan sa galing na kanyang ipinamalas.
Sa kanilang
pag-uwi ay agad na ibinalita ng kanyang mga kaibigan ang nangyari. Kumalat sa
buong kagubatan at narinig ng lahat ng ibon ang balitang may kakaibang taglay
na lakas si Piki.
Dumami ang mga humihingi
ng tulong sa kanya sa mga gawaing nangangailangan ng lakas at sa pagbubuhat ng
mabibigat. Bukal sa loob naman tumutulong si Piki sa mga ito. Hanggang sa itinanghal
siyang superhero ng mga ibon.
Subalit nang
malaman ni Mabalasik Lawin ang tungkol dito ay nagalit siya. Isa rin kasi
siyang superhero na ang kakayahan ay makita nang malinaw ang kahit anong bagay
sa malayo. Hindi niya ngayon matanggap na ang isang maliit at may kapansanang
ibon ay hinirang na isang superhero na katulad niya. Malakas ang paniniwala
niyang hindi karapat-dapat ang paniki sa titulo at mas malakas pa rin siya kaysa
dito.
Kaya lamang, sa
pagtagal ng panahon ay naramdaman ni Mabalasik na tila nawawalan na ng saysay ang
kanyang pagiging superhero. Kung ihahambing kasi siya kay Piki ay palaging mas
marami itong natutulungan dahil sa taglay nitong kakayahan samantalang bibihira
niya lang magamit ang kanya para sa ikabubuti ng lahat. Labis siyang nainggit
kay Piki.
Bilang ganti ay
nakaisip ng plano si Mabalasik para utakan ang piking paniki. Ipinatawag niya
ang lahat ng mga ibon para sa isang malaking pagtitipon.
“May hatid akong masamang balita sa inyong
lahat mga kaibigang ibon,” umpisang wika ni Mabalasik.
“Masamang
balita? Ano naman iyon?” nag-aalalang tanong ni Bebang Bibe.
“Nanganganib ang buhay nating lahat! Nakikita
ko sa malayo ang mabilis na paglapit ng buwan sa atin. Sa pagsapit ng dilim ay
tuluyan na itong babagsak sa ating lugar!”
Nabahala ang mga
ibon para sa kanilang kaligtasan. Mabilis na naniwala ang lahat sa sinabi ni
Mabalasik dahil nga sa kakayahan nitong makakita ng malinaw sa malayo.
Subalit sa
pagkakataong ito ay nagsisinungaling lamang ang tusong si Mabalasik. Hindi
totoong babagsak ang buwan sa kanilang lugar. Sinabi niya lang iyon dahil nais
niyang palabasin na kaya niyang iligtas ang mga ibon mula sa kapahamakan. Handa
na sana niyang iprisinta ang sarili pero naunahan siya ni Piki.
“Huwag kayong
mag-alala. Gagawin ko ang lahat ng aking makakaya upang makatulong,” buong
tapang na saad ni Piki.
Nabuhayan naman
ng loob ang mga ibon dahil tiwala sila sa kakayahan nito. Samantalang nabalot
naman ng pag-aalinlangan si Mabalasik dahil masisira ang kanyang plano.
Pero kalaunan ay
naisip niyang magandang ideya rin ito para tuluyan nang paalisin si Piki sa
kagubatan at mabawi niya ang trono ng pinakamalakas na ibon sa lahat.
“Teka lang.
Sigurado ka bang kaya mo?” nanghahamong tanong ni Mabalasik. Malapad itong
nakangiti na may ibang gustong ipahiwatig.
“Oo naman. Kung
para sa inyong mga kaibigan kong ibon ay wala akong uurungan. Handa ako sa
lahat ng oras maprotektahan ko lang kayo na mahalaga sa akin.” Sumilay ang taos
sa pusong ngiti sa mukha ni Piki.
Parang may
kumurot naman na kung ano sa damdamin ni Mabalasik. Gusto na niyang sabihin sa
lahat na nagbibiro lamang siya subalit natakot siya na baka magalit ang mga
ibon sa kanyang ginawa. Kaya imbis na magsalita ay itinikom na lang niya ang
kanyang bibig.
Buong araw na
naghanda si Piki para sa pagsapit ng dilim. Buo ang loob niya na labanan ang
buwan para iligtas ang kanyang mga kasama. Bilang suporta ng kanyang mga
kauring paniki ay ibinigay nila ang kanilang makikintab at makakapal na
balahibong itim kay Piki. Sa kanilang paniniwala ay malaki ang maitutulong niyon
sa kanyang mas mabilis na paglipad.
Nang magtakipsilim
ay nagtipon-tipon ang mga ibon para ihatid si Piki sa kanyang pag-alis. Nakita
niya ang lungkot na nakasalamin sa mga mukha ng mga ito. Sa halip na maging malungkot
rin ay masaya niyang nginitian ang kanyang mga itinuturing na kayamanan.
“Huwag na kayong
malungkot. Hindi ako titigil sa paglipad hanggang hindi ko naaabot at napipigilan
ang buwan. Kapag natapos ang lahat ng ito, babalik ako at inaasahan ko ang
paghihintay ninyong lahat. Sa ngayon, nandiyan si Mabalasik upang patuloy
kayong tulungan. Kung hindi dahil sa kanyang kakayahan, marahil tuluyan nang
mawawasak ang ating lugar nang hindi natin napaghahandaan.”
Tuluyan nang
dumilim at suminag na ang bilog na buwan. Lumipad na sa ere si Piki suot ang
kanyang malaking pakpak na punung-puno ng makikintab at makakapal na balahibong
itim. Matagal siyang pinanood ng mga kaibigang ibon hanggang sa tuluyan siyang
mawala sa mga paningin nito.
Naligtas ang mga
ibon sa gabing iyon subalit ilang araw na ang lumipas ay hindi pa rin
nagbabalik si Piki.
Marami na ulit
ang pumupunta kay Mabalasik para humingi ng tulong ngunit patuloy pa rin siyang
ginugulo ng kanyang konsensya sa kanyang ginawang kasalanan.
Nang hindi na
makapagtimpi pa ay inamin niya sa mga ibon ang totoong nangyari.
Marami ang
nagalit kay Mabalasik nang malamang nagsisinungaling lang pala ito. Maraming
ibon ang nadismaya sa ipinakitang kilos ng kanilang tumatayong superhero. Tuluyan
nang nasira ang tiwala nila dito. Sa pagkawala ng kanilang mga iniidolo na
siyang nagbubuklod-buklod sa lahat ng mga ibon ay unti-unti nagkawatak-watak
ang kanilang lahi. Sa huli ay naiwang mag-isa si Mabalasik.
Ang mga paniki
naman ay sobrang nalungkot dahil sa sinapit ng matapang at inosenteng si Piki. Marahil
patuloy pa rin ito sa paglipad magpasahanggang ngayon, inaabot ang bilog na buwan
sa langit.
Dahil sa
nangyari ay humiwalay na rin ang mga paniki sa mga ibon. Nilisan nila ang
kagubatan at nanuluyan sa mga bakanteng kuweba.
Simula noon, ang
lahat ng mga paniki ay ginaya ang pabaligtad na paglambitin ni Piki sa mga
sanga ng puno bilang pag-alala sa kanya. Sa umaga ay pinili ng mga paniki ang
matulog para makapag-ipon ng sapat na lakas. Sa pagsapit naman ng gabi ay
gising na gising ang lahat, patuloy na naghihintay sa
pagbabalik ng kanilang tagapagligtas na si Piki sa ilalim ng bilog na buwan.
Natats ako, Ria ���� at napangiti sa huli. Ang galing! Tunay na dapat itong manalo. Kampai! Kampai! ������
TumugonBurahinSalamat Ai! Kampai! :D
BurahinAng ganda nito! Ang bigat sa puso. Naapektohan ako ng sobra :(
TumugonBurahinMaraming salamat po sa pagbabasa. :)
Burahin