T I P A K

          Magkakasamang naglalakad sina Lorenzo, Virgil, at Manolo patungo sa sikretong himpilan ng kanilang grupo. Sunod na napahinto ang dalawang huli nang mapansing hindi na sumasabay sa kanilang paglalakad ang una. Nilingon nila ito at nakitang tinitingnan ang palo sa may tabi ng eskwelahan.           Sa taas niyon ay makikita ang isang banyagang bandila na malayang nililipad ng hanging hindi makahinga sa sarili nitong bayan.           "Lorenzo," bulong-tawag ni Virgil sa kanya habang masinop na nagpalinga-linga sa paligid. "Baka may makakita sa 'yo. Tayo na! Umalis na tayo."           Isa, dalawa, tatlong segundo pang tinitigan ni Lorenzo ang banyagang bandila bago sumunod sa kanyang mga kasama.           Isang maliit na abandonadong bahay na gawa sa semento at paghihinalahang pinamumugaran ng mga ligaw na espiritu kung titingnan sa labas subalit sa loob niyon ay makikita ang isang maayos at maaliwalas na lugar.           Una itong nadiskubre

          Malaya siyang naglalakad sa kalsada, naghahanap ng pwedeng mapulot na pagkain, nang mapadawit siya sa isang riot. Marahas na pinaghuhuli ang mga tumatakbo papalapit sa kanyang direksyon.           Bago pa makaalis ay sinunggaban siya ng isa sa mga nanghuhuli. Wala siyang nagawa kahit pinili niyang magpumiglas.           Dinala siya sa isang kulungan at doon may nakilalang kaibigan.           Kuwento nito, ligtas naman daw ang tinutuluyan nila. Libre rin ang pagkain kaya pinili niyang manatili roon.           Doon, naranasan niyang mabusog dahil panay ang paghain ng pagkain sa kanila. Pakiramdam niya'y hinahaluan ito ng gamot sanhi ng mabilis niyang paglakas at paglaki.           Matutuwa na sana siya kung hindi lang nabalitaan ang pagpatay ng mga nanghuhuli sa kaibigang itinuring niya nang pamilya.           Sa huli'y pinilit niyang makatakas para iligtas ang sarili. Hindi lumilingon sa mga nanghahabol sa kanya, natatarantang tinawid ng manok ang daan sa k

          "Totoo Kuya! Nakita ko talaga," saad ng maliit na boses ng batang babae.           "Ano ka ba Violet? Hindi totoo ang mga legendary pokemon. Hindi sila nag-eexist. Kita mo nga. Wala pa kahit sino ang nakakahuli ng isa. Kaya 'wag ka nang makulit, okay?" mahinahong pagpapaliwanag ni Blue sa boses na malayo pa sa pagbibinata habang nakahawak sa mga balikat ng kanyang kapatid.           "Pewo Kuya!"           Matagal na tinitigan ni Blue ang nakanguso niyang kapatid. Hanggang dibdib lang niya ang tindig nito habang maikukumpara naman ang kanya sa taas ng dalawang katlo ng isang side-by-side na refrigerator.           Sobrang cute tingnan ng kanyang nakababatang kapatid kahit na nangingilid na ang luha nito sa mga mata. Takaw-pansin ang malalaking kulay lilang tainga ng oso sa pantaling umiipit sa buhok nito sa mataas na pigtail. Nagmukhang mataba ang maliit nitong katawan dahil sa istilo ng khaki shorts nitong parang may hangin sa loob. H