T I P A K

Panahon na naman ng pagwawaldas. Tipong walang-wala na nga ay nagagawa pa ring bumili ng kung ano-ano maipamigay lang sa mga importanteng tao kuno. Pero ang mga loko, mga pakitang-tao lang pala. Kesyo obligasyon daw kasi nila ang magbigay at kung 'di magawa ang huli'y kahihiyan ang sasakmal sa kanilang mga pagkatao. Mapapangiwi na lamang ako sa mga mukha nilang painosente na ang tanging kayang ibigay sa mga kumakatok sa kanilang mga bahay-bahay ay isang salita ng patawad. Mga dahilang hindi kilala, mga mapangmatang obserbasyon na siyang nagtutulak na humindi, mga damdamin at takot na baka utakan lang sila ng mga ito. Iyan sila na animo'y hawak ang isang maliit at parihabang de-pindot na makina. Kokontrolin ang mga ito sa iilang kibot ng mga daliri sa kamay. Ididikta ang kapalaran ng mga walang magawa—tulad ko. "Ruben! Ipasok mo na iyan! Kanina pa 'yan a. Oras na!" "Opo!" Napakamasunuring bata ngunit ang kanyang pagsunod ay ang aking bangungot. Ikukul

Nakalimutan niya na naman ang oras. Malapit nang sumapit ang ikaapatnapu't tatlong minuto ng ikalabintatlong numero sa orasan. Sa layong 'di kukulang sa tatlong kilometro mula sa silid-aklatang kanyang kinalulugaran, kailangan niyang marating ang kanyang destinasyon sa loob lamang ng natitirang limang minuto. Ito na yata ang pinakamalas niyang pagkakataon sa lahat ng beses na muntik siyang mahuli sa takdang oras. Hindi siya aabot sa normal na pagbiyahe kaya kahit ipinagbabawal ang paggamit ng kanyang kakayahan ay pinili niya pa ring labagin ang utos at suwayin ang kanyang naging pangako. Kanyang iniangat ang kaliwang kamay at doon lumabas ang isang maliit na liwanag. Makaraan ang ilang sandali ay tila bumagal ang paggalaw ng mga tao at bagay sa paligid hanggang sa ang mga ito ay tuluyan nang huminto. Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi nang magtagumpay sa kanyang gusto. Sunod niyang iginiya ang kamay paitaas hanggang sa humiwalay ang liwanag sa kanyang palad at nagpat