Itlog o Manok?

Noon ako’y masaya kasama’ng mga butihing irog
Napupuno ng yaman mula hilaga hanggang timog
Tunay ngang kakaiba ang hatid kong alindog
Maging mga dayuhan sa akin ay nahulog

Tungkulin kong bigyan ng pagkakakilanlan
Aking mga anak at sila’y magabayan
Ngunit tila ako ay mistulang nagkulang
Iba-ibang paniniwala sa kanila ay humarang

Isa, dalawa, tatlo; nasadlak sa pagiging alipin
Mga talibadbad na desisyon nila, aking naging pasanin
Subalit ako ay hindi kailanman dumaing
Mahalaga’y ligtas sila, s’yang tangi't lagi kong hiling.

Ngayon ako ay muling malaya na
Mas magpupursige pa sa aking pagiging ina
Gayunman, kahit na, ang lahat ay payapa
Sa gitna ng batas, may ‘sang nagkukubli, nanghuhusga.

Mga katwirang ‘di nauubos, mga tiwalang laging nababali
Ako’y namamanglaw, ‘di mawari, ano ba talaga ang mali?
Ako ba’y humantong dito nang dahil sa kanilang pagsisisi
O pagbabago ba nila’y ako ang naging sanhi?

Mga Komento

Mag-post ng isang Komento

Mga sikat na post sa blog na ito

Si Piki sa Ilalim ng Bilog na Buwan

Imahe
Noong unang panahon, masayang lumilipad sa ilalim ng init ng araw ang lahat ng mga paniki kasama ang iba pang mga ibon. Kilala ang mga paniki sa kanilang pagiging kakaiba sa lahat. Kumpara sa mga ibon ay mayroon silang mga tainga at wala naman silang mga tuka. Makikintab ang makakapal nilang balahibong itim. Malapad ang kanilang mga pakpak at malakas ang kanilang mga katawan. Maliksi rin silang lumipad at matalas naman sila kung mag-isip. Sa lahat ng mga paniki ay naiiba ang piking si Piki. Isinilang siyang magkadikit ang mga paa kung kaya naman hirap siyang magbalanse sa tuwing dumadapo sa mga sanga ng puno. Bilang solusyon, sinanay ni Piki ang sarili sa pagkapit sa sanga habang nakabitin ng pabaligtad. Noong una ay mabilis siyang mangawit at palagi siyang nahuhulog. Madalas na pagtawanan siya ng mga kaibigang ibon pero hindi niya iyon pinansin. Ipinagpatuloy lang ni Piki ang matiyagang pag-eensayo hanggang sa tuluyan na niyang makabisado ang pagkapit sa sanga nang nakabali
Magbasa nang higit pa

Isang Hiraya sa Dako Pa Roon

          "Totoo Kuya! Nakita ko talaga," saad ng maliit na boses ng batang babae.           "Ano ka ba Violet? Hindi totoo ang mga legendary pokemon. Hindi sila nag-eexist. Kita mo nga. Wala pa kahit sino ang nakakahuli ng isa. Kaya 'wag ka nang makulit, okay?" mahinahong pagpapaliwanag ni Blue sa boses na malayo pa sa pagbibinata habang nakahawak sa mga balikat ng kanyang kapatid.           "Pewo Kuya!"           Matagal na tinitigan ni Blue ang nakanguso niyang kapatid. Hanggang dibdib lang niya ang tindig nito habang maikukumpara naman ang kanya sa taas ng dalawang katlo ng isang side-by-side na refrigerator.           Sobrang cute tingnan ng kanyang nakababatang kapatid kahit na nangingilid na ang luha nito sa mga mata. Takaw-pansin ang malalaking kulay lilang tainga ng oso sa pantaling umiipit sa buhok nito sa mataas na pigtail. Nagmukhang mataba ang maliit nitong katawan dahil sa istilo ng khaki shorts nitong parang may hangin sa loob. H
Magbasa nang higit pa

Ang Muling Pagbitay

Panahon na naman ng pagwawaldas. Tipong walang-wala na nga ay nagagawa pa ring bumili ng kung ano-ano maipamigay lang sa mga importanteng tao kuno. Pero ang mga loko, mga pakitang-tao lang pala. Kesyo obligasyon daw kasi nila ang magbigay at kung 'di magawa ang huli'y kahihiyan ang sasakmal sa kanilang mga pagkatao. Mapapangiwi na lamang ako sa mga mukha nilang painosente na ang tanging kayang ibigay sa mga kumakatok sa kanilang mga bahay-bahay ay isang salita ng patawad. Mga dahilang hindi kilala, mga mapangmatang obserbasyon na siyang nagtutulak na humindi, mga damdamin at takot na baka utakan lang sila ng mga ito. Iyan sila na animo'y hawak ang isang maliit at parihabang de-pindot na makina. Kokontrolin ang mga ito sa iilang kibot ng mga daliri sa kamay. Ididikta ang kapalaran ng mga walang magawa—tulad ko. "Ruben! Ipasok mo na iyan! Kanina pa 'yan a. Oras na!" "Opo!" Napakamasunuring bata ngunit ang kanyang pagsunod ay ang aking bangungot. Ikukul
Magbasa nang higit pa